Sang Kyu So Much

Kung merong isang tao, yung taong…matagal mo nang pinapangarap makita nang personal, yung laging mong pinagpapantasyahan, ang hinahalik-halikan mo habang nakapikit ang iyong mata’t pinipilit mag-imagine, pakakawalan mo pa ba? Well, ako…duh, siyempre hindi. Don’t tell me pakakawalan mo lang? Gago ka ba?

Siguro nga (tulad ng isang gamit na gamit na kasabihan) madali lang sabihin, mahirap gawin. Siguro nga gago ako. Bakit ko nga ba siya pinakawalan? Bakit! Hindi ko man lamang siya nakausap ng kami lang. Hindi ko man lang nasabi sa kanya na gusto ko siya. Hindi ko man lamang naiparama yung nanggagalaiting feelings ko para sa kanya. Kung alam niya lang talaga, hay.

Sang Kyu ang tawag ko sa kanya, engineering student din tulad ko. Ngayong umaga ang balik niya sa Korea: exchange student siya sa UP Diliman kasama ang marami pang mga foreigner mula sa kanilang unibersidad. Nalungkot ako nang nabasa ko ang message niya (at sabay tugtog ng ‘When You’re Gone‘ ni Avril Lavigne):

Thanks so much….I have to leave today morning. It is my last post in the Philippines…. Maybe we couldn’t meet anymore but I will always remember you. If you have bad rememberance with me, please forget. Please take good rememberance. It was nice to meet you. Take care.

Ang cute ng English niya. Hindi ko mapigilang mapangiti. Pero hindi ko rin mapigilang lumuha. Shet, last day na niya ‘to. Shet, last day na, na may pagpapantasyahan ako. Shet talaga. This is not happening. Pero hindi, totoo talaga ‘to. Mamaya, hindi ko na siya muling makikita pa. Mamaya, maghihiwalay na ulit kami ng landas. Mamaya, mag-isa na naman ako. Ooops, feel na feel kong naging kami…kahit hindi. Eh yun nga yung sad part of the story. Hindi naging kami! Isa pang shet. Kahit man lang, masabi ko yung nararamdaman ko para sa kanya, ‘di ko rin nagawa. Shet ulit. Hay. Shet talaga. Ang dami ko pa ring regrets. Shet.

At kung makakabasa ka pa ng isang mura galing sa akin, (pasensya dahil) hindi ko talaga mapigilan. This, I can say, is one of the ‘major major’ things I regret in my life: letting go of someone I’ve always wanted, thought of, romanticised…someone tulad niya. Kung may ‘major major’ event na I regret so much, itong ito na talaga ‘yun. Pakshet.

Well…siguro…sana…isang araw…makapunta rin ako sa Korea. Malay ko, isang araw, magkita muli kami. Malay ko, isang araw, masabi ko na rin ang mga salitang “I love you” sa harapan niya. Malay ko, isang araw, ako na rin ang “Sang Kyu” ng buhay niya. Malay ko, malay mo, Malaysia.

Napakanta na lang ako sa lungkot (at sa ka-kornihan ng jokes ko).

I’ll always Sang Kyu for the glow
And Sang Kyu for the joy
Sang Kyu for the love you give to me
I’m glowing, glowing inside
With your love shining through
Sang Kyu for everything you do
I’m glowing inside because of you

_______________________

See disclaimer on About page