Phase

Minsan kino-convince ko pa rin ang sarili ko. Sige, aral pa. Aral lang. Okay, mahirap…pero, aral lang talaga. Walang party life*, walang love life*. Ang dami ko na rin palang nai-sacrifice. Mga pagkakataong may makakasama sana akong tao sa aking buhay, mga panahong maari kong naigugugol sa kanya, sa kanila, nawala lahat.

Sa totoo lang, minsan hindi na ako masaya. Minsan nararamdaman kong ako’y nag-iisa. Madalas, feeling ko wala akong kwenta, walang halaga. Parang…wala akong ginawang tama, wala akong ginagawang tama. Parang, “Okay, so what kung magaling ka sa acads?”. So what? So what nga naman. So what nga naman lahat ng mga paghihirap ko. Mga gabing hindi talaga ako natutulog para makapag-aral, mga panahong hindi na ako kumakain dahil ang daming gagawin, mga pagkakataong kinakalimutan kong kailangan ko pang mabuhay…SO WHAT NGA NAMAN. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung may silbi pa ba ang ginagawa ko (at malamang iniisip mo, “So what?”).

Pero hindi ko pa ring mapigilang ‘di masaktan. Lalo na pag so-what ng mga magulang ko ang sumasampal sa aking mukha. THANK YOU MOM AND DAD HA, SOBRA. Excited na excited pa naman akong ipakita sa kanila ang grades ko, yung grades na kahit hindi sobrang taas, yung ine-expect nila, alam kong pinaghirapan ko naman. ‘Yun lang naman. LANG. Putang ina. Hindi ko talaga mapigilang hindi magmura. E tang ina naman. Nag-aaral akong mabuti para maging proud sila. Putang ina, para sa kanila. Kung alam lang nila. Sorry ha, pero 1.43 lang ang GWA na kaya ko. Putang ina talaga. Buti pa ‘yung mga kaibigan ko, natutuwa para sa akin, may naiinspire, may “okay lang”, pero putang ina…MAGULANG KO? Naiinis pa rin ako, hindi ko lang masabi sa kanila. Kasalanan ko ba kung manhid sila? Kalasalan ko ba kung hindi ako ganoon katalino? NAGSIPAG AKO KUNG ALAM LANG NILA. AT KUNG ALAM LANG NILANG HINDI MADALING MAG-ARAL SA UP. HINDI AKO PETIKS, OKAY? SORRY KUNG HINDI KO UNO LAHAT. At kung sasabihin nilang natutuwa naman sila sa akin, putang ina nila! Iparamdam nila hindi yung puro lang sabi! Miski congrats nga hindi ko narinig sa mom ko. Leche. Pati rin naman noong nagka-honours ako noong high school, ganito rin sila. Isa pang putang ina (mailabas lang talaga ang sama ng luob ko).

Siguro kasalanan ko rin; hindi pa ako nasanay…sa leche kong buhay.  Siguro kasalanan din nila; wala silang tumblr at hindi nila ‘to mababasa. Siguro kasalanan ko rin; wala akong lakas ng luob na sabihin sa kanila ito at murahin sila sa harapan nila nang malaman nila ang mga dinarala ko. Siguro kasalanan din nila; wala silang ginagawa sa mga problema namin sa pamilya. Siguro kasalanan ko rin; hindi naman ako pinanganak na matalinung-matalino at magaling. Siguro kalanan ko rin, nila, namin. Siguro, siguro.

Malamang iniisip mo pa rin ang “so what” habang patapos na ‘tong tekstong binabasa mo. “So what kung may problema ka? sa sarili mo? sa pamilya mo? sa buhay mo?”. So what nga naman. So what sa lahat ng mga problema ko. So what sa lahat ng mga dinadamdam ko. So what, so what. At siguro nga’y “so what…kakayanin ko lahat ng ‘to!”.

                                                         

*Okay, nag-o-OA lang. Joke lang ‘yan na wala as in wala. Meron naman…slight…hihi.